lightmyfire.fotkoblog.pl

Po raz kolejny zaczynam notkę od tego, że tego bloga traktuję jak formę pamiętnika, traktuję jak formę terapii. Ten blog jest bardziej tajny niż mój główny, trudniejszy do znalezienia. Może dlatego czuję się bezpieczniejsza w tym, co piszę. 

A nie jest kolorowo.. Sprawa z Adrianem coraz bardziej się komplikuje. Chociaż.. O niektórych rzeczach nie mówi się nikomu, są zbyt prywatne. Zostają między dwoma osobami, wiszą między nimi. Kiedyś prowadziłam normalny pamiętnik, w zeszycie, jednak znajdowały się tam takie rzeczy, że stwierdziłam, że najlepiej będzie, jeśli spalę ten zeszyt, razem z wspomnieniami zawartymi w nim. Nigdy już nie chciałam wracać do tej formy. A teraz... Zostaję z tym sama, tylko ja, mój mózg, moje myśli. Ja i Ty. .

Paradoksalnie.. Im częściej płaczę, im więcej między nami padło złych słów, gestów, czynów, tym bardziej rozumiem, jak bardzo kocham Ciebie. To działa na takiej zasadzie, że wolę cierpieć, niż żyć bez Ciebie. Najzwyczajniej nie potrafię. Nie mogę powiedzieć, że nasza miłość jest prosta i łatwa. Nie jest. Nigdy nie było łatwo.. Ale mimo to trwamy. Za 25 dni będzie równe dwa lata, odkąd ze sobą jesteśmy. To wbrew pozorom dużo czasu. I jesteśmy razem, mimo, że bywa ciężko. Chyba miłość najbardziej można poznać właśnie po krzywdach wyrządzonych przez drugą osobę. I po tym, ile człowiek potrafi przeżyć, wybaczyć. To jest niesamowite. 

Chcę, żebyś wiedział, Adrian, że jesteś najważniejszą dla mnie osobą. Jesteś miłością mojego życia. Kochać, prawdziwie kochać, można raz. Jeżeli ma się szczęście. Ja je mam. Kocham Cię, Adrian. Nad życie. I tak będzie zawsze, bez względu na wszystko.